G. Demetriades Interview

Ο Γ. Δημητριάδης είναι γνωστός πια σε όλους λίγο-πολύ. Ο Γ. Δημητριάδης είναι ένας από τους πάρα πολύ λίγους σε αυτή τη χώρα, που όχι μόνο γράφουν υπέροχα τραγούδια σε γνήσιες power pop φόρμες, αλλά ευτυχώς γνωρίζει και επιτυχία μέσα στον ορυμαγδό του “έντεχνου”, του ψευτό-rock και του σκυλάδικου! Εμείς δοκιμάσαμε να τα πούμε μαζί του όχι τόσο πολύ για αυτά που φαίνονται, αλλά για αυτά που δεν! Για έναν τύπο που στις συναυλίες του Iggy,των Godfathers ή των Jesus And Mary Chain, ήταν δίπλα μας! Για έναν τύπο που σπίτι του ακούει ακόμα Creation, Action , Jonathan Richman, Big Star ή Raspberries ! Διαβάστε ένα πραγματικά cool τύπο για τις απόψεις του και το αληθινό rock n roll background του και δείτε ότι τελικά υπάρχει ελπίδα να ακουστεί και κάτι που να αξίζει...Ευχαριστούμε θερμά το Γ. Δημητριάδη που μίλησε για πρώτη φορά σε fanzine…

GB: Σε ποια ηλικία πρωτόπαιξες σε rock n roll μπάντα? Αν δεν κάνω κάποιο λάθος, είσαι από τη Θεσσαλονίκη, είμαι περίεργος να μάθω τι γινόταν εκείνη την εποχή από live, clubs κτλ?
Γ.Δ.: Πρωτόπαιξα όταν ήμουν 21 χρονών, φοιτητής στην Αγγλική Φιλολογία στο ΑΠΘ. Γνωρίστηκα με κάτι παιδιά, λάτρεις των BLUESBREAKERS του John Mayall, και αρχίσαμε να βαράμε σε μία υπόγα επί της Πρίγκιπος Νικολάου, ένα προβάδικο σαν καταφύγιο πυρηνικού πολέμου που είχε ο Βατσέρης. Εκείνη την εποχή, μιλάμε εκεί 1977-78, το εν Ελλάδι ροκ πνεύμα είχε πάλι αρχίσει να παίρνει απάνω του μετά τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης με τις μεγαλειώδεις ‘αγωνιστικές’, ‘επαναστατικές’ συναυλίες των γηπέδων με τα μουσάτα ακροατήρια και τους μουστακαλήδες επαναστατημένους γραφειοκράτες…Ήταν δύσκολα χρόνια ακόμα γιατί σε κοίταζαν με στραβό μάτι, λες κι ήσουνα πράχτορας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού…Ενώ αυτοί και καλά θέλαν ‘λαικό’ ‘αμόλυντο’, ‘ταξικό’ πολιτισμό και κουλτούρα…Κούνια που τους κούναγε….

GB: Πρίν από τους Μικρούς Ήρωες, είχες δισκογραφική παρουσία με κάποιο άλλο σχήμα?
Γ.Δ.: Συνεργασία ναι αλλά δισκογραφική όχι. Από τα χρόνια στη Θεσσαλονίκη με τους Γ.Α.Β., τους Yoghurt,τους Αla Carte μετά στα χρόνια της Αθήνας με τους Low Noise,τους Φίλους της Τζένης,και φυσικά με τους Απροσάρμοστους ένα χρόνο μετά που πέθανε ο Παύλος. Με πήραν τα παιδιά σαν τραγουδιστή στην μπάντα. Δυστυχώς αυτές οι συνεργασίες πήγαν ’αδιάβαστες’ χαχα…αν και εντάξει, υπάρχουν κάτι ηχητικά ντοκουμέντα από δω κι από κει που σώζουν την τιμή των όπλων.

GB: Είδα στο myspace σου ότι υπογράφεις με ένα “mod” ανάμεσα στο όνομα και το επώνυμο σου. Αν το συνδυάσω με εκείνο το φοβερό story σου που είχα διαβάσει κάποτε στο Ποπ+Ροκ για τους Who και τον ήχο σου που όσο και να με βρίζουν κάποιοι, για μένα είναι Power Pop, δείχνεις να έχεις μια ιδιαίτερη σχέση με την ενέργεια και τη μελωδία. Πόσο δύσκολο είναι τελικά να τραγουδάς στα ελληνικά και να παίζεις rock n roll?
Γ.Δ.: Δηλαδή να φανταστώ πως πλακώνεστε για το αν ο ήχος μου είναι ή δεν είναι powerpop??Δεν το βρήκα ποτέ δύσκολο να γράψω τη μουσική που κάνω και να γράφω ελληνικά πάνω της…. Ξέρω γώ; Ίσως να είχα αφομοιώσει τελικά πολύ καλά τα ακούσματά μου…Από την άλλη εντάξει ίσως πάλι ήταν πολύ δυνατή η επιθυμία να παίξω ροκενρολ αλλά με τους δικούς μου όρους…ήτοι….του Έλληνα ρόκερ που ζει κι αναπνέει την ελληνική πραγματικότητα και γουστάρει τη γλώσσα του όσο γουστάρει και το ροκενρολ…Tο mod που υπογράφω είναι το φετίχ μου…ναι νιώθω μοντάς, πάντα ήμουν μοντάς, άκουγα πάντα πράγματα που είχαν καλό γούστο, μου άρεσε να ντύνομαι στυλάτα, να βλέπω καλό σινεμά, και στην τελική μου άρεσε όλη αυτή η κουλτούρα μουσικής, ντυσίματος, διασκέδασης, ένιωθα πως μου ταίριαζε σαν προσωπικότητα και ιδιοσυγκρασία.

GB: Περίμενες αυτή τη αντιμετώπιση από το κοινό και αυτή την επιτυχία? Αν και αρκετά ετερόκλητο και χωρίς να ξέρουν οι περισσότεροι ότι βασικά δεν έχεις καμιά σχέση με τις υπόλοιπες ελληνικές δήθεν “rock” fa-sol-άδες, δείχνουν όλοι να σε αγαπάνε και να σε στηρίζουν. Πως νιώθεις?
Γ.Δ.: Δεν περίμενα τίποτα…χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αποζητούσα μία ευρύτερη αποδοχή και ειδικά από το ‘ροκ’ ακροατήριο….το οποίου ένα μεγάλο ποσοστό μου γύρισε επιδεικτικά την πλάτη κι αυτό δεν το λέω σαν παράπονο αλλά σαν μία διαπίστωση, για να μη νομίζουν δηλαδή ότι δεν το πήρα χαμπάρι ε;…χαχαχα πλάκα κάνω…όπως και να χει οι ας πούμε πιο και ψιλιασμένοι που έψαχναν καταραμένη ποίηση και θα τους άρεσε να περπατώ ξυπόλητος στην άκρη ενός ξυραφιού ενώ αυτοί θα με παρακολουθούσαν αναπαυτικά καθισμένοι στον καναπέ τους ,εε αυτοί δεν με γούσταραν ποτέ….μη σώσουν λοιπόν χαχαχαχα.
Από την άλλη μεριά έχουμε όλον αυτόν τον κόσμο που όλα αυτά τα χρόνια έρχεται και με βλέπει όποτε παίζω ή αγοράζει τους δίσκους μου! Λοιπόν αυτοί φίλε είναι πολύ ξύπνια άτομα και ακούνε μουσική χρόνια, δεν είναι καθόλου άσχετοι, βέβαια έχουμε κι ένα κομμάτι κοινού με γνώρισε μέσα από κάποιες μεγάλες επιτυχίες μου! Μα ποιος είπε ότι τελικά αυτό είναι κακό; Ποιος είπε πως η ροκ είναι μία μουσική μονάχα για μύστες και όχι μία νέας μορφής αληθινή λαική μουσική που να μπορεί ο καθένας να απολαύσει, να δεθεί, να τραγουδήσει; Νιώθω μια χαρά όλα αυτά τα χρόνια και βασικά γιατί ξέρω πως ο κόσμος που με παρακολουθεί ξέρει πολύ καλά τους λόγους που το κάνει αυτό. Νιώθω καλά και για έναν άλλο λόγο…Γιατί δεν πούλησα ποτέ αυτό που αγαπώ…Άντε ήρθε η ώρα κι εγώ να το πω μια φορά αυτό!


GB: Πόσο δύσκολο είναι για κάποιο καλλιτέχνη στην Ελλάδα να παίζει αυτό που γουστάρει και να μην τον ενοχλεί ιδιαίτερα η δισκογραφική του? Ή δε συμβαίνει αυτό?
Γ.Δ.: Τίποτα δεν είναι δύσκολο. Οι πιέσεις πάντοτε υπάρχουν βέβαια γύρω μας…δεν ζούμε στον Παράδεισο εξάλλου. Στο χέρι του καθένα είναι να προχωρά αμέριμνος στον δρόμο που χαράζει ο ίδιος.

GB: Επίσης πόσο δύσκολο είναι να παίζεις το παιχνίδι της όλης προβολής, χωρίς να δείχνεις ότι αυτό βασικά δε το γουστάρεις? Μου έχεις δώσει την εντύπωση του ανθρώπου που προσέχει πάρα πολύ τις κινήσεις του και μάλλον θεωρεί ότι το να παίζεται το τραγούδι του, δίπλα σε hit-άκια είναι ένα αναγκαίο κακό. Τι από όλα αυτά συμβαίνει?
Γ.Δ.: Κοίτα φίλε, αν σήμερα δεν απολαύσεις μίας στοιχειώδους καλής προβολής, δεν υπάρχει περίπτωση να πάρει χαμπάρι κανένας πως υφίστασαι εντάξει; Η προβολή της δουλειάς μου είναι ένα πράγμα κι η προβολή της φάτσας μου άλλο. Με την έννοια του να γίνω πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, αυτό δεν είναι μέσα στις επιδιώξεις μου. Για μένα παίζει ρόλο που κεντράρει η προώθηση μου…Αν επικεντρώνεται στο μουσικό μέρος, τότε ναι είμαι μέσα 100%. Ζούμε σε μία τόσο ανακατεμένη εποχή που κάποιες απόλυτες επιλογές οδηγούν σε αδιέξοδα έναν καλλιτέχνη και αναφέρομαι τώρα στο ράδιο.. Αυτή είναι η σημερινή πραγματικότητα στον τόπο μας, ναι, δεν μ αρέσει όταν μετά από ένα δικό μου ή πριν ακούγεται κάτι που δεν το γουστάρω…Αλλά τι να κάνω; Να πάρω φόρα τους σταθμούς και να απαγορεύω; Αστειότητες…Τουλάχιστον πάλι καλά να λέμε που ακούγεται έστω και λίγο κάτι διαφορετικό εκεί μέσα.



GB: Από την αγγλόφωνη ελληνική rock n roll σκηνή σήμερα ακούς τίποτα? Έχεις το χρόνο ή αν θες τη διάθεση να παρακολουθήσεις την όποια έστω κίνηση παρατηρείται?
Γ.Δ.: Έχω πάρει τον δίσκο των Πατρινών Abbie Gale και μου άρεσε πολύ. Και οι Serpentine επίσης μου έχουν κάνει εντύπωση….Μα όπου υπάρχει καλή μουσική για μένα τουλάχιστον έχει πρωτεύουσα σημασία. Μπορείς να πεις σημαντικά πράγματα και μέσα από τη μουσική εξ ίσου με τον στίχο.

GB: Θέλω να μιλήσουμε λίγο για πράγματα που αγαπάς από τη μουσική. Μαζεύεις δίσκους ακόμα και σήμερα? Ποια groups ή καλλιτέχνες θεωρείς ότι αξίζουν την προσοχή σου?
Γ.Δ.: Σαν τρελλός! Παρακολουθώ όσο μπορώ βέβαια την κίνηση έξω, γιατί κάθε μέρα εκεί ξεφυτρώνει κι ένα νέο σχήμa. Μου αρέσει πολύ ο Badly Drawn Boy,οι Golden Smog,οι My Morning Jacket, Archive έως τους Tortoise…η αλήθεια είναι ότι μου αρέσουν πολλοί κι άμα πάρω φόρα θα γεμίσουμε σελίδες…..

GB: Από τη Mod αναβίωση μέσω του punk στα τέλη των 70s, με groups σαν τους Jam, τους Chords και τους Lambrettas, ασχολήθηκες καθόλου? Με το punk ή την αμερικάνικη power pop ίσως? Και αν ναι ποιά groups θεωρείς ότι ξεχωρίζανε και ποιοι δίσκοι ακόμα παίζουν στο stereo σου?
Γ.Δ.: Mε τους Jam έχω ειδικότητα, δεν μου κάνει κανένας τον έξυπνο εδώ….χεχε Mod boy είμαι, το ξέρω το Ευαγγέλιό μου απ’ έξω…Και τα άλλα ονόματα τα ξέρω, έχω και δίσκους τους και με την αμερικάνικη power pop έχω ασχοληθεί πολύ….κυρίως με τους Big Star αλλά και με τους παραγνωρισμένους Raspberries…Τον τελευταίο καιρό δίπλα στους Air που ακούω φανατικά, ακούγονται και παλιότερα mod groups όπως οι Action, οι Creation! Αγαπημένοι μου είναι βέβαια οι Small Faces! Και πολύ soul επίσης κυρίως από 60’ς!

GB: Μοιραζόμαστε την ίδια φανατίλα για τις Shangri-las. Είδα κατά τύχη ότι είχες αφήσει μήνυμα στο Myspace της Mary Weiss. Πως βλέπεις το comeback της δισκογραφικά μετά από τόσα χρόνια? Με ποια άλλα girl groups των 60s είχες ή συνεχίζεις να έχεις κάψα?
Γ.Δ.: Αυτά τα comebacks για μένα σημαίνουν κάτι πολύ σημαντικό κι αυτό είναι πως ο κόσμος αναζητά αυτό το κάτι τις που λείπει από τη σημερινή σύγχρονη ψυχή….δηλαδή…. η ψυχή…η αίσθηση πως όλα είναι δυνατά άμα είσαι νέος! Και η νοσταλγία για κάτι που είχε γεύση, μυρωδιά και νόημα…

GB: Ποιο είναι το καλύτερο rock n roll live που παρακολούθησες στη μέχρι τώρα ζωή σου και αν μπορούσες ποιες μπάντες θα ήθελες να είχες δει στα φόρτε τους?
Γ.Δ.: Ήταν το ’87 στο ΡΟΔΟΝ με τον Jonathan Richman, το ’91 στον ίδιο χώρο με τους Godfathers και μετά στο πρώτο Rockwave στην Δραπετσώνα με τους Jesus and Mary Chain. Πιο αργά έβγαινε ο Iggy Pop κι εκεί έγινε το έλα να δεις! Εμπειρία!
Και φυσικά το ’98 στην Καλογρέζα με τους γερόλυκους τους Stones!!! Εκεί ήταν και το προσωπικό στοιχείο μπλεγμένο στο μίξερ βέβαια και ήμουν ιδιαίτερα φορτισμένος! Κάποια στιγμή έκλαψα! Ήταν ένα όνειρο!

GB: Υπάρχει πολύς κόσμος που πιστεύει ότι το ρεμπέτικο τραγούδι δεν είναι τίποτα άλλο, αλλά rock n roll (ή blues) μουσική. Είτε σε θεματολογία, είτε σε μουσικές κλίμακες. Εσύ τραγούδησες κάποτε το “Φύγαν οι Ρεμπέτες”- τραγούδι που όπως με διόρθωσες έγραψε ο φίλος σου ο Βασίλης Πετρίδης από τους Απροσάρμοστους, οπότε θέλω να μου πεις και εσύ την άποψή σου πάνω σε αυτό το θέμα.
Γ.Δ.: Αυτοί οι παραλληλισμοί εμένα δεν με βρίσκουν ξέρεις απόλυτα σύμφωνο….Μην μπερδεύουμε πράγματα αβασάνιστα. Κάθε πηγαία λαική μουσική κρύβει μέσα της ομορφιές και θησαυρούς αλλά όλα αυτά εντάξει μην τα βαπτίζουμε ροκενρολ.. Υπάρχει μία τάση για μυθοπλασίες εδώ στον τόπο αυτόν. Ίσως να ενώνει αυτές τις μουσικές ένα υπόγειο νήμα πάθους κι αλήθειας, αλλά μην κάνουμε ακροβασίες. Για μένα τόσο το ρεμπέτικο, δηλαδή η λαική μουσική μίας εποχής και μίας κοινωνίας που έφυγε ανεπιστρεπτί, όσο και το ροκ εν ρολ στην ευρεία του έννοια και διάσταση χρονική από το 50 έως σήμερα, έχουν την μαγεία του δημιουργού, την αμεσότητα που χαρακτηρίζει όλες τις λαικές μουσικές του κόσμου.



GB: Ανέφερέ μου όσο δύσκολο και αν είναι, 5 δίσκους, 5 βιβλία και 5 ταινίες με τα οποία δε θα έκανες, χωρίς.
Γ.Δ.: Κοίτα φίλε, αν ξέμενα σε ένα νησί αναχωρητής δεν θα έπαιρνα τίποτα μαζί μου, όσο κι αν σε χαλάει αυτή μου η απάντηση…Θα κοίταζα να γράψω εγώ τα νέα βιβλία, θα έγραφα νέες μουσικές…οκ σινεμά ίσως δεν θα έκανα χαχαχα…..αλλά εν ΄τελει με τόση ομορφιά γύρω μου στην αγκαλιά της Πλάσης τι να τον έκανα τον ανθρώπινο πολιτισμό ε; Οι απαντήσεις θα είναι γύρω μου κι εγώ θα διαβάζω αντί να χαζεύω τον ουρανό;

GB: Για τα fanzines τι γνώμη έχεις?
Γ.Δ.: Μια χαρά είναι, συντηρούν ένα κομμάτι του Τύπου που ακόμα θέλει να διατηρεί στενή σχέση με τους φίλους του….Είναι παιδί κι ας παραμείνει έτσι….Γιατί αν μεγαλώσει θα γίνει κάτι σαν ΚΛΙΚ και δεν συμμαζεύεται!

GB: Πρόσθεσε ό,τι θες εσύ για το τέλος....
Γ.Δ. : Σας ευχαριστώ για την ευκαιρία να μιλήσω για πρώτη μου φορά σε φανζίν…..Καλά κάνατε κι εσείς κι εγώ! ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!

Interview byMariah Carey Fan Jedi Samurai – M.F.Y.L. Δεκέμβρης 2006